محمد اکبریان؛ رحمان اسدپور؛ مریم مصلحی؛ امید ذاکری
چکیده
در سواحل استان هرمزگان، گونه‌های گیاهی وجود دارند که به فاصلۀ کمی از خط ساحلی رشد و استقرار یافته‌اند، به نظر می‌رسد این گونه‌ها قابلیت آن‌را داشته‌باشند که به‌عنوان گونه‌ای کاربردی جهت احیاء اراضی ماسه‌ای ساحلی مورد استفاده قرار گیرند. هدف اصلی این مقاله، تعیین بهترین روش تکثیر Halopyrom mucronatum, Aeluropus lagopoides, Sporobolus arabicus به عنوان ...
بیشتر
در سواحل استان هرمزگان، گونه‌های گیاهی وجود دارند که به فاصلۀ کمی از خط ساحلی رشد و استقرار یافته‌اند، به نظر می‌رسد این گونه‌ها قابلیت آن‌را داشته‌باشند که به‌عنوان گونه‌ای کاربردی جهت احیاء اراضی ماسه‌ای ساحلی مورد استفاده قرار گیرند. هدف اصلی این مقاله، تعیین بهترین روش تکثیر Halopyrom mucronatum, Aeluropus lagopoides, Sporobolus arabicus به عنوان سه گونۀ گیاهی بومی سواحل ماسه‌ای شرق استان هرمزگان است. با استفاده از مطالعات کتابخانه‌ای مناطق انتشار گونه‌های مذکور در سواحل هرمزگان مشخص شد. با مراجعه به عرصه و جمع‌آوری استولن و بذر، اقدام به تولید نهال گلدانی شد. پس از کاشت، نهال‌ها آماربرداری شده و به کمک آزمون فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در 3 تکرار 21 نمونه‌ای و با تیمارهای مختلف، بهترین روش تکثیر برای هر یک از گونه‌های انتخابی معرفی شد. بر اساس نتایج به‌دست آمده، بیشترین درصد ظهور نهال هر سه گونه مربوط به تیمار قلمه‌های استولن بود (6/91 درصد) و کمترین درصد رویش متعلق به شاهد (9/7 درصد) و تیمار اسید جیبرلیک 1000 پی پی ام به مدت 12 ساعت در دمای c°20 (صفر درصد) بر روی بذر بود. به نحوی که در تیمار اسید جیبرلیک هیچ رویشی مشاهده نشد. از بین سه گونۀ فوق، تولید نهال Spo. arabicusبا روش استولون با 100 درصد و خیساندن بذر (شاهد) با 4/52 درصد از موفقیت بیشتری همراه بود. با توجه به این نتایج به نظر می‌رسد بهترین روش تولید نهال گونه‌های مذکور، استفاده از قلمه‌های استولن با موفقیت 81 تا 100 درصد باشد.
محمد اکبریان؛ سیّد حسن کابلی؛ نوازاله مرادی
چکیده
تعیین حساسیت نسبی اراضی به فرسایش و شناخت عوامل مؤثر بر آن میتواند مبنای برنامه‌های حفاظت خاک و مقابله با فرسایش قرار گیرد. این تحقیق با هدف مقایسه نقش فرسایش‌های آبی و بادی در میزان کل فرسایش اراضی منطقه دشت جیحون خمیر، با استفاده از مدل‌های IRIFR.E.A[1] و [2]PSIAC و بندهائی از روش منشاءیابی رسوب انجام شده است. جهت برآورد فرسایش آبی ...
بیشتر
تعیین حساسیت نسبی اراضی به فرسایش و شناخت عوامل مؤثر بر آن میتواند مبنای برنامه‌های حفاظت خاک و مقابله با فرسایش قرار گیرد. این تحقیق با هدف مقایسه نقش فرسایش‌های آبی و بادی در میزان کل فرسایش اراضی منطقه دشت جیحون خمیر، با استفاده از مدل‌های IRIFR.E.A[1] و [2]PSIAC و بندهائی از روش منشاءیابی رسوب انجام شده است. جهت برآورد فرسایش آبی و نیز تعیین شدت فرسایش بادی و بررسی مناطق برداشت، حمل و رسوبگذاری از رخساره‌های ژئومورفولوژی به عنوان واحدهای کاری استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که در منطقه دشت جیحون، فرسایش آبی رسوبات خود اعم از ریزدانه و درشت دانه را از اطراف به مرکز دشت منتقل نموده و پس از آن فرسایش بادی اثرات تخریبی فرسایش آبی را، روی رسوبات نهشته شده در مرکز دشت، تکمیل مینماید. برآورد فرسایش و رسوب نشان داد 3/50 درصد از سطح منطقه شامل رخساره‌های واحد کوهستان و دشت‌سر فرسایشی که فرسایش آبی زیاد تا متوسط داشت، فرسایش بادی جزئی تا کم داشته و 7/49 درصد دیگر شامل رخساره‌های دشت‌سر پوشیده و اپانداژ که دارای فرسایش آبی کم بوده و محل ترسیب رسوبات آبی بود، فرسایش بادی متوسط داشت. فرسایش آبی علاوه بر اینکه 2/39 درصد از رسوب ویژه منطقه دشت جیحون را ایجاد کرده است، نقش قابل توجهی نیز در تأمین منابع فرسایش بادی در پائین دست منطقه دارد. نتایج بدست آمده نشان داد که جهت برآورد صحیح فرسایش در مناطق خشکی نظیر دشت جیحون، لازم است فرسایش آبی و بادی همزمان مطالعه گردد.
[1] Iranian research institute of forest and rangelands, Ekhtasasi & Ahmadi
[2] Pacific Southwest Inter Agaency Comitee
