سهیل قشلاق پور؛ معصومه مقبل
چکیده
در پژوهش حاضر با هدف ارزیابی روند تغییرات پوشش فضای سبز در بازه زمانی 2013-2019، از داده‌های سنجش از دور (لندست 8) با پوشش ابر کمتر از ده درصد، برای تعیین کاربری اراضی و روند تغییرات آن در 7 سال گذشته استفاده شد. نقشه‌های کاربری اراضی، در برنامهENVI 5.3 در قالب سه کلاس فضاهای سبز، اراضی انسان ساخت (شامل تمامی کاربری های انسان ساخت به جز فضاهای ...
بیشتر
در پژوهش حاضر با هدف ارزیابی روند تغییرات پوشش فضای سبز در بازه زمانی 2013-2019، از داده‌های سنجش از دور (لندست 8) با پوشش ابر کمتر از ده درصد، برای تعیین کاربری اراضی و روند تغییرات آن در 7 سال گذشته استفاده شد. نقشه‌های کاربری اراضی، در برنامهENVI 5.3 در قالب سه کلاس فضاهای سبز، اراضی انسان ساخت (شامل تمامی کاربری های انسان ساخت به جز فضاهای سبز و پوشش های گیاهی) و اراضی بایر تولید شد و برای طبقه بندی این نقشه‌ها از روش حداکثر احتمال استفاده گردید. در ادامه، از سنجه های سیمای سرزمین شامل سنجه مساحت لکه‌ها (CA)، متوسط اندازه لکه‌ها MPS) )، تراکم لکه‌ها (PD) و متوسط فاصله همسایگی MMNND) ا (برای تعیین حضور، پایداری، توزیع و به طور کلی نحوه تغییر اراضی سبز در شهر قزوین (شامل 3 منطقه) درطی دوره مطالعاتی استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد که در طی دوره مطالعاتی، بیشترین تغییر فضای سبز در منطقه 1 قزوین (جنوب شهر) و کمترین آن در منطقه 3 این شهر (شمال شهر) رخ داده است. علاوه بر این، براساس سنجه های سیمای سرزمین مشخص شد که مساحت لکه‌های سبز و تراکم آنها به ترتیب به میزان 71/73 هکتار و 8075/0 در هر 100 هکتار کاهش یافته و از طرفی متوسط اندازه و فاصله همسایگی این اراضی به میزان 1061/0 هکتار و 2846/5 متر افزایش داشته است. این نتایج نشان از تبدیل لکه‌های ریزدانه به درشت‌دانه‌تر و افزایش پایداری آنها با وجود کاهش میزان حضور پذیری این اراضی است
